LODOWCE

Surowe, urzekające piękno natury

PODSTAWOWE INFORMACJE
Lodowce zajmują około 60% powierzchni Svalbardu. Jest ich ponad 2100 sztuk. Największe z nich znajdują się na wyspach Nordaustlandet, Edgeøya i Barentsøya, ale na Spitsbergenie niemal każdy fiord dochodzi do czoła lodowca. Lodowce są bardzo dynamiczne i każdego roku się odtwarzają. Warunkiem odtwarzania lodowców jest duża suma opadów śniegu w porze zimnej, która nie zostaje w całości roztopiona w porze ciepłej. Śnieg przeobraża się w ziarna lodu w wyniku jego roztapiania i ponownego zamrożenia. W ten sposób powstaje firn. Nacisk górnych warstw firnu wraz z ponownymi procesami topnienia i zamarzania spaja ziarna firnu w lód biały. Pod wypływam coraz większego nacisku i upływu czasu lód biały przekształca się w niebieski lód.
Znaczenie lodowców jest nie do przecenienia. Są one niezwykle ważnym elementem kształtującym funkcjonowanie ekosystemów lądowych i morskich. Dzięki nim powstaje kriosfera, mająca znaczenie w bilansie cieplnym Ziemi. Są także domem dla unikatowych gatunków mikroskopijnych roślin oraz zwierząt, a także największym magazynem słodkiej wody.

Na Svalbardzie występuje kilka rodzajów lodowców.
Największe z nich nazywane są czapami lodowymi (lądolód) i pokrywają olbrzymie obszary lądu mając kształt grubych do kilku kilometrów kopuł schodzących radialnie we wszystkich kierunkach. Znajdują się we wschodniej i północno-wschodniej części archipelagu. Do największych z nich należy Austfonna i Vestfonna. Są one według nas najpiękniejszymi i najbardziej spektakularnymi lodowcami w Europie.
Lodowce wyprowadzające to strumienie lodu drenujące lądolody, pola lodowe lub inne duże lodowce. Najczęściej mają kształt jęzorów i mogą być połączone z lodowcami pierwotnymi, lecz są traktowane oddzielnie, ponieważ mają inne zachowanie i dynamikę w stosunku do sąsiadujących lodowców.
Lodowiec dolinny, to najbardziej typowy i najczęściej spotykany typ lodowca. Wypełnia doliny pasm górskich, ma najbardziej korzystne warunki do przetrwania i do odtwarzania się.
Lodowiec szelfowy powstaje, gdy duże masy lodu uchodzące do morza lub oceanu unoszą się na ich powierzchni i tworzą lodowe platformy, pod którymi znajduje się woda. Lodowce szelfowe tworzą największe góry lodowe, gdyż potrafią oderwać się olbrzymie bloki lodu.
Ponadto występują tu lodowce górskie, lodowczyki i lodowce gruzowe.

Lodowce – czyli to co tygrysy lubią najbardziej
Lodowce są głównym powodem, dla którego przebywamy w rejonach polarnych. Ich piękno, majestatyczność, nieskazitelna i surowa natura są magnesem, który przyciąga nas rok w rok od wielu już lat.
Widok olbrzymich lodowców, ich wysokich, sięgających kilkudziesięciu metrów (nawet do 100) czół, dynamicznych procesów, które zachodzą przy nich to najbardziej spektakularne widoki, jakie może zafundować nam natura.
W naszych wyprawach staramy się być jak najbliżej lodowców. Podpływamy jachtem blisko i często jesteśmy świadkami „cielenia”. To moment, kiedy od czoła lodowca odrywają się duże bloki lodowe i wpadają do wody powodując fale. Organizujemy również trekkingi do lodowców, gdy zbliżamy się do nich naprawdę blisko, a jeśli są warunki – to na niektóre z nich wchodzimy. Często mamy okazję posmakować lodu, który wyławiamy z wody i umieszczamy w szklaneczce.
Czy rzeczywiście lód może mieć niebieski kolor? Tak.
Ze względu na to, że lód lodowcowy jest bardzo gęsty to pochłania on czerwone i żółte światło, ale odbija niebieskie, co sprawia wrażenie, jakby miał niebieski kolor. Starsze części lodowców mają jeszcze większą gęstość, przez co wydają się być ciemniejsze.